Για ξέγνοιαστα τραπέζια!
Αρχίσαμε να πηγαίνουμε με το λουκούμι έξω για φαγητό αρκετά νωρίς, μιας και γεννήθηκε Απρίλιο, οπότε ο καιρός ευνοούσε τις εξόδους.
Βέβαια, όταν το παιδί ξεκινάει τις στερεές τροφές, το φαγητό έξω αλλάζει αρκετά.
Δεν θα μιλήσω πολύ για το πρώτο μεταβατικό στάδιο που ένα παιδί ακόμα προσπαθεί να βρει πώς να φάει και μπορεί να τα κάνει χάλια.
Θα πω μόνο ότι αυτό δεν θα πρέπει να σας εμποδίσει να βγείτε οικογενειακώς για φαγητό, καθώς είναι τέλεια ευκαιρία να έρθει σε επαφή με διαφορετικές γεύσεις και τροφές, σε χαλαρό περιβάλλον, χωρίς την πίεση του σπιτιού (άρα και πιο δεκτικό να δοκιμάσει), αλλά είναι και μία ωραία οικογενειακή δραστηριότητα και εμπειρία.
Το παιδί ενδέχεται να τα κάνει χάλια, μην αισθάνεστε άσχημα γι᾽αυτό.
Η δική μου συμβουλή για όταν αρχίσετε να τρώτε με μωρό που κάνει αυτοσίτιση:
Φροντίστε να έχετε δικό σας καρεκλάκι με δίσκο μπροστά, ώστε να μην πιάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και να κάθεται έχοντας τη σωστή υποστήριξη και άνεση. Μαζέψτε όσο μπορείτε το χάος που θα κάνει και αφήστε ένα πολύ καλό πουρμπουάρ.
Τώρα για τις μεγαλύτερες ηλικίες, όπου το παιδί ναι μεν τρώει μόνο του αλλά είναι πιο ατίθασο (βλέπε λουκούμι – 23 μηνών- που πατάει τσιρίδες ανά φάσεις και τρέχει αλαφασμένος), η τακτική που ακολουθούμε από την αρχή είναι η εξής:
– Δεν πηγαίνουμε ποτέ για φαγητό αν είναι κουρασμένος ή πάρα πολύ πεινασμένος.
Και τα δύο μπορεί να προκαλέσουν τρομερό εκνευρισμό στο παιδί και να μην κάτσει να φάει ποτέ.
Πηγαίνουμε σε ώρα που είναι να φάει, ώστε να έχει όρεξη, αλλά δεν το τεντώνουμε. Δηλαδή, θέλουμε να είναι πεινασμένος, αλλά όχι αυτό που λέμε… hangry, δηλαδή να έχει νεύρα επειδή πεινάει.
– Δεν καθόμαστε στο τραπέζι, παρά μόνο όταν αρχίσει να έρχεται το φαγητό.
Συνήθως ο Φώτης τον κάνει βόλτες ή παίζουμε μέχρι να έρθει το φαγητό και τον καθίζουμε στο καρεκλάκι του μόνο όταν ξεκινάνε να έρχονται τα φαγητά. Ή τον απασχολούμε με κάποιο βιβλίο.
– Έχουμε πάντα φορητό καρεκλάκι στο αυτοκίνητο, από αυτά που κουμπώνουν σε όλες τις καρέκλες και του δίνουν ύψος ώστε να φτάνει να φάει μαζί μας στο τραπέζι σαν άνθρωπος.
Δεν έχουν όλα τα εστιατόρια καθισματάκια ή έχουν λίγα που δεν φτάνουν για όλα τα παιδιά. Προσωπικά δεν συστήνω φαγητό πάνω στη μαμά ή τον μπαμπά για να περάσουμε όλοι καλά και να φάμε να το ευχαριστηθούμε.
– Δεν είναι η στιγμή να φάει το παιδί το ΠΙΟ ΥΓΙΕΙΝΟ φαγητό του κόσμου.
Δεν πιστεύω ότι κι εμείς όταν πάμε ταβέρνα, πάμε για να φάμε μπρόκολο βραστό. Και σαλάτα θα παραγγείλουμε και πατατούλες και θα τα ευχαριστηθούμε. Δεν μπορούμε να έχουμε άλλες απαιτήσεις από το παιδί μας. Επίσης αν είμαστε σε μεγάλη παρέα και όλα τα παιδιά μπουκώνουν πατάτες τηγανητές, ίσως δεν είναι καλή ιδές να επιμείνουμε να φάει το λουκούμι μας το κολοκυθάκι βραστό. Μια μέρα είναι, δεν χάθηκε ο κόσμος.
– Δεν πιέζουμε να φάει.
Ούτε στην ταβέρνα ούτε πουθενά. Δείχνουμε οι ίδιοι πόσο απολαμβάνουμε το φαγητό μας, τρώμε με όρεξη. Το παιδί θα μας δει και θα θέλει να μας μιμηθεί (αν δεν το πρήζουμε).
– Δεν δίνουμε έμφαση στους τρόπους.
Επίσης, δεν είναι η ώρα να κάνουμε παρατήρηση για τους τρόπους του παιδιού. Αν πιάνει φαγητό με τα χέρια, αν έχει λερωθεί κλπ. Αφήστε το να ζήσει και να λερωθεί. Ακόμα και στα μαλλιά του!
– Κουβαλάμε τα δικά του μαχαιροπίρουνα.
Γιατί μπορεί το μαγαζί να μην έχει μικρό πιρουνάκι να μας δώσει.
– Και έχουμε μαζί μας μπόλικα μωρομάντηλα.
(Για ευνόητους λόγους).
Μετά το φαγητό, δεν καθόμαστε εκατό ώρες. Το παιδί θα έχει κουραστεί και θα θέλει να ξεμουδιάσει. Δεν φεύγουμε και με την ψυχή στο στόμα, αλλά δεν κάνουμε και αρμένικη βίζιτα!
Καλή σας όρεξη!
One comment
Μαριάννα
Ακριβώς αυτά κάνουμε και εμείς. Το φορητό καρεκλάκι ΠΑΝΤΑ μαζί μας καθώς μια φορά που το ξέχασα γιατί το είχα πλύνει μας είπαν από το εστιατόριο «ας φάει στο καρότσι του» Major eye roll που λένε και χωριό μου! Εκτός από βιβλία, είμαστε στη φάση με τα αυτοκόλλητα έτσι πάντα έχω καινούργια μαζί μου !